Οι πρόσφυγες όσο και να ονειρεύονται την επιστροφή στο τόπο τους, πάντα προσπαθούν να ρίξουν ρίζα στην νέα τους πατρίδα, κτίζουν ένα σπίτι, δημιουργούν μια μικρή επιχείρηση, συχνά ιδρύουν και πολιτιστικά σωματεία. Όπως τον Εκπολιτιστικό Λαογραφικό Σύλλογο Λευκόβρυσης «Αναγέννηση» που γεννήθηκε στις 16 Μαΐου 1982, για να μετονομαστεί σε Ιστορικό Λαογραφικό Σύλλογο Λευκόβρυσης «Διγενής Ακρίτας». Οι σκοποί του συλλόγου είναι καταρχήν ιστορικοί. Προσπαθεί να εκπροσωπήσει την συνέχεια από τις «χαμένες πατρίδες», όχι μόνο για την τοπική κοινωνία της Λευκόβρυσης αλλά και του ελληνισμού γενικότερα αφού υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη και συμμετέχει ενεργά στη Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος.
Ο Χατζηθεοδωρίδης Θεόδωρος, η Κερίδου Στέλλα, η Πετρίδου Ελένη, ο Παναγιωτίδης Αντώνιος και ο Βογιατζής Αναστάσιος αποτελούν το πρώτο συγκροτημένο Δ.Σ. του Ε.Λ.Σ. «Αναγέννηση». Το 1992 ο νεαρός τότε Μειχανετσίδης Βασίλειος, επηρεαζόμενος από τα γεγονότα με την ονομασία των Σκοπίων, καταφέρνει να κεντρίσει το ενδιαφέρον χωριανών για να ξανά συγκροτηθεί ο πολιτιστικός σύλλογος. Ξεκινάει με την επωνυμία Ιστορικός Λαογραφικός Σύλλογος “Αλέξανδρος ο Μακεδών” και έπειτα επικυρώνεται από το πρωτοδικείο Κοζάνης με την επωνυμία Ιστορικός Λαογραφικός Σύλλογος Λευκόβρυσης «Διγενής Ακρίτας» που διατηρεί έως σήμερα.
Σ’ αυτή την σύντομη διαδρομή του, ο πολιτιστικός σύλλογος δραστηριοποίηται δυναμικά, δημιουργώντας χορευτικά τμήματα ποντιακά αλλά και δημοτικά, αναβίωσε το πανηγύρι προς τιμή της Αγίας Μαρίνας και κατάφερε να οργανωθεί με υλικοτεχνικό υλικό (βιβλία, στολές, ηχοσύστημα υπαίθριων εκδηλώσεων, καρέκλες και τραπέζια για τις εκδηλώσεις κ.α.). Ως δωρητής ανέλαβε τα έξοδα εξοπλισμού του Δημοτικού Σχολείου καθώς και της Εκκλησίας του χωριού. Στο σημερινό χώρο των εκδηλώσεων, βόρεια του χωριού στην περιοχή πευκάκια, ο οποίος δημιουργήθηκε επί προεδρίας τοπικού συμβουλίου του Ζυμπά Θεόδωρου, διαμόρφωσε με δενδροφύτευση τον περιβάλλοντα χώρο και με την συνεισφορά δωρητών οργανώνει κάθε χρόνο την εστία των καλοκαιρινών εκδηλώσεων του συλλόγου. Με τα παιδιά του χωριού πραγματοποιεί εκθέσεις ζωγραφικής, βιβλίου, θεατρικές παραστάσεις. Σε συνεργασία με το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης έγινε καταγραφή των μουσειακών εκθεμάτων του συλλόγου. Με το φωτογραφικό του αρχείο συμμετείχε σε εκθέσεις φωτογραφίας του Δήμου Κοζάνης. Διατηρεί βιβλιοθήκη η οποία αναβαθμίζεται συνέχεια. Αυτό που απομένει είναι να ολοκληρωθεί η εστία του συλλόγου γιατί πάντα όταν υπάρχει εστία υπάρχει και συνέχεια. Και μέσα απ’ αυτή θα ζυμώνονται οι ανησυχίες και θα εκφράζεται η δημιουργικότητα όλων, ακόμη και των νέων κατοίκων.
Παρόλα αυτά η διαδρομή του συλλόγου είναι ακόμα νωπή και θα αποτιμηθεί στο μέλλον. Το σίγουρο είναι ότι τα μέλη του συλλόγου, τα Δ.Σ. και χωριανοί έδωσαν περίσσευμα ψυχής στο σύλλογο που είναι ο συνεχιστής της παράδοσης, της δημιουργίας και εκφραστής της τοπικής μας κοινωνίας. Όμως δεν θα πρέπει να λησμονούμε τον Μακρίδη Κωνσταντίνο ο οποίος έως το τέλος της ζωής του 27 Αυγούστου 1999, υπήρξε συνοδοιπόρος από την ίδρυση του συλλόγου και μάλιστα πάντα αφιλοκερδώς. Ο «Ξηλούρης» όπως τον φώναζαν χαϊδευτικά, γεννήθηκε στις 21 Ιουνίου 1927, αυτοδίδακτος λυράρης δεν απουσίαζε από τα μουχαπέτια, αφού η λύρα ήταν από τα σημαντικότερα κομμάτια της ζωής του. Πολλοί νεαροί πήραν τα πρώτα μαθήματα τους στην κεμεντζέ από αυτόν. Στις γιορτές των Χριστουγέννων παρά τα προβλήματα της υγείας του άφηνε πίσω την οικογένεια του, για να ακολουθήσει τα παιδιά του συλλόγου στα κάλαντα, με την φράση «φεύω γιατί τα παιδία κ’ έχνε κεμεντζετσί». Προς το τέλος της διαδρομής του, αποτιμώντας την προσφορά του στην παράδοση ομολόγησε ότι ο ζήλος του για την λύρα δεν του πρόσφερε όσα αυτός έχασε.
Οι κατά καιρούς διατελέσαντες πρόεδροι είναι ο Χατζηθεοδωρίδης Θεόδωρος, Μειχανετσίδης Βασίλειος, Βογιατζής Πρόδρομος, Τσανίδης Ιωάννης
Πηγή: Ιστοσελίδα συλλόγου